Stamine

Biegłam cicho, tropiąc stadko saren. Ostatnie dni obfitowały w emocje. Teraz miałam czas, by je przemyśleć - choć niedawno zmęczenie zwalało mnie z łap. Jasmine chwaliła się, że kiedy mnie nie było (czyli trzy dni) bardzo dużo polowała, ale na mój nos, najwyżej raz coś złowiła, i właśnie dostałam potwierdzenie, bo po trzech godzinach w lesie nie złapała niczego, nawet zająca. Miałam na głowie do wykarmienia nie dwa wilki, lecz cztery, nie licząc samej siebie. Musiałam spisać się lepiej niż Jasmine.
Bandaże przemokły mi od  śniegu, który obficie spadł w nocy. Truchtałam miarowo, bo nie bałam się zgubienia tropów. To właśnie największa zaleta śniegu: kiedy już nie pada, wszystkie ślady są doskonale widoczne. Te tutaj właśnie się wgłębiały, więc stado musiało zatrzymać się gdzieś niedaleko. Przyspieszyłam.
 Rosette i Ollie byli dla mnie zagadką. Mówili coś o stadzie, swoim stadzie, i chcieli przekonać Jas żeby dołączyła do niego - a z Jasmine nie ma niestety pożytku innego niż przy uzdrawianiu, co znaczy, że któryś wilk z grupy, o której mówiło rodzeństwo, jest chory bądź ranny.
Moim oczom ukazała się polana mojego stadka, a na niej dziesięć wspaniałych saren spokojnie pasących się wystającą z pod śniegu trawą. Nie wyczuły mnie, więc w spokoju wybrałam dwie sztuki na cel: jedna miała ranną nogę, a druga trzymała się blisko zranionej, była więc szansa, że nie opuści towarzyszki zbyt szybko. Upewniłam się, że zatrzymują się tu na dłużej i podeszłam jak najbliżej saren. Jedna, ta zdrowa,nieświadoma zagrożenia, położyła się na śniegu. To był sygnał dla mnie, wybiegłam z krzaków i skoczyłam rannej na zad. Kłami rozorałam skórę, a krew zalała mi szczękę. Ta pode mną padła. Nie tracąc czasu ruszyłam, powarkując w stronę tej drugiej, która na mój widok rzuciła się do ucieczki. Z dzikim charkotem pognałam za sarną, rozkoszując się polowaniem. Naraz dogoniłam zwierzę i wbiłam zęby w jej zad. Zapiszczała i wyrzuciła w górę tylne nogi, prawie pozbawiając mnie łba. Puściłam i obeszłam ją. Po chwili zaatakowałam jej przednią nogę. Na koniec połamałam jej kości w kręgosłupie, żeby się nie wyrywała.
Zawyłam, jako znak dla stada, i pociągnęłam truchło do tej drugiej.Głód dawał mi się we znaki, więc zajęłam dla siebie korpus tej pierwszej. Krew łupów wymieszała się z moją własną, zorientowałam się, że jestem ranna. Znużona,potruchtałam w kierunku strumienia i ułożyłam się na śniegu pomiędzy zaspami. Zasnęłabym od razu, gdyby nie dziwny, znajomo-nieznajomy zapach.