Otworzyłam oczy. Obraz na zmianę ciemniał i rozjaśniał się, co chwila sklepienie jaskini, w której się znalazłam, błyskało niczym Supernova. Drgnęłam niespokojnie. Zorientowałam się się, że leżę nad źródłem Wyroczni. Była to chyba jedyna rzecz, której mogłam być pewna, ponieważ miałam okropne zawroty głowy. Świat szaleńczo wirował...Czułam się pusta i słaba, i wszystko mi się mieszało. Myśli kręciły się razem z rzeczywistością. Nie wiedziałam co i jak.
Na szczęście zawroty powoli ustawały i wkrótce mogłam stanąć na czterech łapach, choć zataczałam się niczym jeszcze ślepe szczenię. Co się za mną stało? Myślami wróciłam do ostatnich zapamiętanych zdarzeń.
Moja złość na Alphę... nie.
Wyrocznia... też nie.
Biały Alpha... i sąd nad Stadem z okolic jeziora Leony... Inne wilki - Rissey, Cono, Ir'achalii...
To było dawno! Ile czasu temu? Z czasów Wilczej Straży...
Nie!
Odsunęłam od siebie wszystkie wspomnienia, skupiając się na najwcześniejszym, jakie miałam.
Wiał ciepły wiatr, a w powietrzu czuć było stado. Rodzice, młodsza siostra i starsi bracia spałi w norze. Inni członkowie watahy gotowali się do snu. Na zewnątrz siedziałam tylko ja. Z doliny dobiegło mnie wycie - tęskne, melancholijne. Odpowiedziałam na ten zew, wyjąc do srebrnej tarczy księżyca. Tylko tyle mogłam zrobić. Stado weszło na wojenną ścieżkę. Nie obchodziło mnie to - moje serce rozpadło się na kawałki. I jeszcze to, co planowali - wymordować wszystkich z obcej watahy - sprawiło, że straciłam szacunek dla stada. A w myślach słyszałam ciągle "Stoją na straży porządku i pokoju - bez Sage'Li Wolne Stada dawno przestałyby istnieć"...
I następne, które wyryło się w mojej pamięci.
Był wieczór, gwiazdy lśniły na bezchmurnym niebie. Starsi członkowie watahy zgromadzili się w kręgu, by omówić zbliżającą się walkę - w tej chwili jednak ich uwaga skupiała się na mnie. Stałam przed matką, jeżąc sierść. Warczałyśmy na siebie.
-...Tak! Tak, zamierzam zdradzić stado, jeśli dzięki temu nie dojdzie do walki! Łamiecie wszelkie prawa! - zawołałam przez zaciśnięte zęby. - I wy mnie nie powstrzymacie!
- Jak... śmiesz! Jak śmiesz choćby myśleć o zdradzie! - wykrzyknęła matka. Patrzyła na mnie z wściekłością, nienawiścią. W jej oczach byłam głupią, młodą wilczycą, która przeżywała szczenięcą miłość. Nie rozumiała, że już dawno nie o to chodzi. To było coś większego.
- Dość! - warknęłam - Nie mam już stada! Nie zamierzam brać udziału w czymś takim! - odwróciłam się i pognałam w las. Wataha wpatrywała się we mnie z niedowierzaniem. Matka drżała z bezsilnej złości. Wyszłaby na niezrównoważoną, gdyby mnie zaatakowała.
- Stamine! Stam, chyba nie mówisz poważnie... - głos Caleba, mojego starszego brata, przebił się przez czerwoną mgiełkę wściekłości na matkę, stado, na wszystko. Jak mogli tego nie widzieć? Że to co robią, to nie jest już zwykła walka, to szaleństwo!
Wbiegłam w las, ignorując mojego brata "bliźniaka", drugiego i ostatniego z miotu. Cal nie ustępował jednak, pobiegł za mną w las.
- Stamine... Zaczekaj... - jęknął. Przyspieszyłam. Bycie najszybszym w stadzie miało swoje zalety. Brat był jednak nieustępliwy.
- Stam, Stój! - warknął. Zagrodził mi drogę, ostro skręcając. Przystanęłam.
- Czego chcesz?! - spytałam ostro.
- Porozmawiać - stwierdził spokojnie. Był tym w stadzie, który myślał "naprawdę" logicznie. Nigdy go nie ponosiło. Ja byłam tą od wybuchów emocji. Nie moja wina, nie umiałam ich dusić.
- Dobrze. - zmusiłam się do uspokojenia. Potem dodałam ciszej: - jeśli dzięki temu się odczepisz...
Wywrócił oczami, ale odpowiedział:
- Nie mówiłaś poważnie. Stam, pewnie cię poniosło... Musisz się uspokoić. Trav i tak pewnie tylko się tobą bawił, a... - stwierdził Caleb.
- To nie ma nic do rzeczy! - warknęłam.
- ... a stado nic nie robi... - dokończył stanowczo.
- Nic?! Wybijanie watahy w pień to jest nic?! Ty chyba zwariowałeś! Nie mogę pozwolić, żeby to się dokonało... - zawołałam - I nie próbuj mnie powstrzymywać... nie wygrasz ze mną!
- Nie zamierzam.
- To co zrobisz? Wrócisz do watahy i powiesz matce, żeby wysłała za mną innych? - spytałam nieufnie.
- Nie. Nie przekonam cię, prawda? - zapytał i zaśmiał się lekko. - Pójdę z tobą, czy tego chcesz czy nie. - odpowiedział mi niemal radośnie.
- Ale... - powiedziałam zdezorientowana. Przez chwilę plątałam się w słowach, by w końcu powiedzieć: - A niech cie piorun trzaśnie, Caleb. Jesteś niemożliwy.
- Wiem! - stwierdził mój braciszek z uśmiechem - I dlatego mnie lubisz!
